Prolog

                                                             BEAU'S POV

                       Siedziałem w pokoju hotelowym czekając na moją dziewczynę Dominic, która brała prysznic. Przeliczałem pieniądze, które miały nam starczyć do końca miesiąca. Jako księgowy nie zarabiałem fortuny, ale stać było mnie na potrzebne rzeczy i nawet zaoszczędziłem na wyjazd do Aukcland.
                       Nigdy nie myślałem, że skończę jako człowiek od liczenia pieniędzy, miałem kiedyś plany, ale wszystko się zepsuło. Chciałem być szalonym nastolatkiem, który już zawsze będzie miał dziewiętnaście lat.
                       Dominic podeszła do mnie i objęła mnie w pasie. Spojrzała karcąco na mnie i zamknęła laptopa. Nie lubiła, gdy przenosiłem pracę do domu albo liczyłem oszczędności.
                       Czasami wydawało mi się, że wolała starego Beau'a, szalonego, który miał sto pomysłów na sekundę, a nie teraźniejszego, czyli ułożonego trzydziestolatka.
                       Kiedy siadałem wieczorami przy oknie, z kubkiem gorącej herbaty, żałowałem, że nie mogę teraz wygłupiać się z moimi przyjaciółmi. Kiedyś zawsze mieliśmy pomysły na żarty, a teraz czuję się jakbym miał sześćdziesiąt lat i nie mam ochoty na żadne wygłupy.
                        Nie wiem co mnie aż tak zmieniło. Może po prostu samemu nie mogłem być Janoskians, więc musiałem stać się spokojnym Beau Brooks'em.